เกลื่อน ๑ หมายถึง [เกฺลื่อน] ว. เรี่ยรายหรือกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป เช่น ลอยเกลื่อนหล่นเกลื่อน. ก. ทําให้ยุบหรือราบลง เช่น เกลื่อนที่ เกลื่อนฝี.เกลื่อนกล่น, เกลื่อนกลาด ว. เกลื่อน.
[เกฺลื่อน] ก. เสความ.
(โบ) น. ลักษณะนุ่งผ้าแบบหนึ่งสําหรับขี่ช้างเช่นช้างน้ำมัน.(ตําราขี่ช้าง).
[เกวัด] (แบบ) น. ชาวประมง, พรานเบ็ด, พรานแห, พรานปลา.(ป. เกวฏฺฏ).
[เกฺวียน] น. ยานชนิดหนึ่ง มีล้อ ๒ ล้อ ใช้ควายหรือวัวเทียม,ลักษณนามว่า เล่ม; ชื่อมาตราตวง ๘๐ สัด หรือ ๑๐๐ ถัง เป็น๑ เกวียน.เกวียนหลวง น. มาตราตวงตามแบบราชการ มีอัตราเท่ากับ ๒,๐๐๐ ลิตร หรือ ๒ กิโลลิตร, อักษรย่อว่า กว.
[เกด, เกดสะ-] (แบบ) น. ผม, ในบทกลอนใช้หมายถึง หัว ก็มีเช่น ก้มเกศ.
น. ผม (มักใช้ทางศาสนา) เช่น พระเกศธาตุ หมายถึง พระเกศาของพระพุทธเจ้า.
[-สบ, เกสะวะ] ว. ผู้มีผมงาม, ใช้เป็นนามของพระนารายณ์หรือพระกฤษณะซึ่งเป็นอวตารปางหนึ่งของพระนารายณ์. (ส.).